Wat een ‘Good Move’ had moeten zijn, verandert geleidelijk in een ‘Bad Move’... Het regionale mobiliteitsplan veroorzaakt heel wat spanningen. Misschien is het probleem te wijten aan een gebrek aan samenhang en de versnippering van Brussel in 19 kleine beslissingscentra.
Good Move is het regionale mobiliteitsplan voor 2020-2030. De Brusselse regering (PS, Écolo, DéFI, Groen, Open Vld, one.brussels) heeft het in 2020 goedgekeurd, met de bedoeling om onze hoofdstad aangenamer en toegankelijker te maken voor haar inwoners. Maatregelen om dit te bereiken waren o.a. de invoering van 30-zones en voetgangerszones, gewijzigde verkeersrichtingen om het doorgaand verkeer om te leiden en rust te herstellen in bepaalde wijken, de aanleg van fietspaden langs grote wegen, betere openbaar vervoer, meer gedeelde auto’s, enz.
Dergelijke ingrepen, die reeds in andere Belgische en Europese steden plaatsvonden, willende leefomgeving van de inwoners verbeteren.
‘Good Move’ bekroond
Zit het Brusselse gewestplan ‘Good Move’ slecht in elkaar? Waarschijnlijk niet. Het werdtrouwens in 2020 met de ‘Sustainable Urban Mobility Plan Award‘ van de Europese Commissie bekroond (via POLIS, het netwerk van Europese steden en regio’s die samenwerken aan innovatieve vervoersoplossingen).
Hebben we zulke maatregelen nodig voor de hoofdstad van Europa? Brussel is echt geen koploper op dit gebied. Integendeel. Nochtans hebben we hier te maken met een wereldwijde trend die de meeste Europese steden al hebben toegepast. Hij beantwoordt aan de grote ecologische, sociale en economische uitdagingen waarmee de planeet momenteel kampt. In die trend wil onze stad waarschijnlijk niet worden gezien als een afzichtelijke uitzondering.
Gebrek aan dialoog
Waarom lijkt de pil dan bitterder in Brussel dan in andere steden? Daar bestaan verscheideneredenen voor.
Ten eerste een gebrek aan communicatie. De mensen in Brussel begrijpen het Good Move plan niet. Ze verwerpen het omdat onze beleidsmensen zich niet de moeite hebben getroostom uit te leggen dat dit proces deel uitmaakt van een wereldwijde trend. Brusselaars denken dat hun wijk of hun stad een Europese uitzondering is, terwijl het Gewest zich gewoon aanpast aan een veel ruimere trend.
Er is ook een gebrek aan dialoog met bepaalde actoren in de stad. Onder meer de economische wereld, die de stad in leven houdt. De bedrijfswereld wordt van de debatten weggehouden, hoewel hij helemaal geen tegenstander is van het plan ‘Good Move’ en dat plan met zijn suggesties zelfs relevanter zou kunnen maken.
“Snel en slecht uitgevoerd!”
Om de achterstand van Brussel op bepaalde Europese metropolen in te halen en omdat er in 2024 gewestelijke verkiezingen in het verschiet liggen, versnelt onze regering het proces. Dat gebeurt soms tegen het gezonde verstand in, door bovengronds verbeteringen aan te brengen terwijl er aan de tunnels wordt gewerkt. En de gewestelijke werven houden niet altijdrekening met lokale werkzaamheden van de MIVB en andere spelers.
19 beslissingscentra
En bovenal zijn er 19 gemeenten, met hun eigen kleine initiatieven. Sommige blokkeren‘Good Move’ (door zich te verzetten tegen de fietsroute langs de Tervurenlaan in Sint-Pieters-Woluwe). Andere doen er nog een schepje bovenop. De stad Brussel sluit het Terkamerenbos af (dat uiteindelijk slechts een enclave is tussen Ukkel en Elsene). Elsene verbiedt het verkeer van de E411 richting universiteitswijk. Samen met ‘Good Move’ creëert die gemeente ook een labyrint rond de vijvers van Elsene en Flagey. Anderlecht zet een grote stap achteruit om het verzet van de bevolking te sussen in Kuregem. Jette veroorzaakt verdeeldheid onder de inwoners over het Amnesty International plein. In Schaarbeek zijn er woede-uitbarstingen in de Berenkuil (Verboekhovenplein). In Vorst wordt Sint-Denijs afgesloten voor het verkeer van de Stallestraat…
En zo verder. Iedere gemeente verhindert het verkeer van en naar de buurgemeenten, of ergernog, leidt het verkeer om naar die buurgemeenten. De tendens overschrijdt trouwens de grenzen van het Gewest. Er woedt bijvoorbeeld een eenrichtingsverkeeroorlog aan de grenzen van Sint-Agatha-Berchem en Dilbeek.
Is de echte vraag uiteindelijk niet: “Hebben we nu echt 19 gemeenten nodig in een stad zo klein als Brussel?”
Over de auteur
