Ik herinner me nog mijn eerste telefoontjes, eind 2006. Toen belde ik bedrijven op. Ik bood hulp aan bij het berekenen en verminderen van hun CO2-uitstoot. Zulke gesprekken eindigden vaak met “Hartelijk dank, maar ik denk niet dat we veel CO2 uitstoten…” Die eerste jaren hadden iets weg van een tocht door de woestijn…
Gelukkig ontmoet je middenin de woestijn nu en dan eens een oase: visionaire bedrijfsleiders of afdelingshoofden die op je vertrouwen en besluiten de sprong te wagen. Dit zijn nochtans belangrijke stappen, want elke ton CO2 die in de atmosfeer terechtkomt, kost de samenleving en de toekomstige generaties tussen $ 220 (volgens Stanford University) en $ 417 (volgens het magazine Nature).
Wereldwijd gaan jaarlijks bijna 40 miljard ton CO2 de lucht in. Een eenvoudige vermenigvuldiging toont aan dat de grote uitstoters van CO2 gigantische kosten opleggen aan de toekomstige generaties, omdat ze zelf niet de werkelijke kost dragen van hun impact op het milieu. De kost van de klimaatverandering is al lang niet meer anekdotisch. Stel de vraag aan grote herverzekeraars als Swiss RE of Munich RE, die onder andere de kosten van klimaatrampen vergoeden. Deze kosten zullen wij allen uiteindelijk toch moeten dragen.
Of je nu wel of niet gelooft in de klimaatverandering, wij betalen er nu al allen de prijs van, vaak zonder het te beseffen.
Wanneer consumenten zich hiervan bewust zullen worden – binnen afzienbare tijd, wees gerust – zal de tijd voor steriel kletsen voorbij zijn. Dan begint fase 2.0 (waarvan sommigen beweren dat die al aan de gang is). Dit luidt het tijdperk in van echte klimaatactie aan de hand van concrete gegevens en werkelijke ingrepen, onder nauwgezette controle.
Hieruit blijkt hoe nuttig de berekening, vermindering en compensatie van koolstofemissies wel zijn, althans wanneer ze gebeuren volgens erkende labels en normen. Zie daar een holistisch antwoord op de noodzaak om werkelijke ingrepen op alle niveaus te erkennen, los van al het geleuter en de ‘greenwashing’. Deze aanpak vereist weliswaar dat bedrijven hun verantwoordelijkheid opnemen voor het klimaat.
De confrontatie met de waarheid zal voor veel ondernemingen waarschijnlijk hard aankomen, zeker als hun impact op het klimaat zwaarder doorweegt dan de waarde die zij voor de samenleving creëren. Niet duurzame producten, diensten en modellen zullen ze dan op de korrel moeten nemen. Op die manier bereiden ze zich echter voor op de disrupties die hen te wachten staan.
Klimaatactie moet nu als een soort ‘license to operate’ wordt beschouwd. Milieueisen zijn nu al aanwezig in aanbestedingen en in het aankoopbeleid van organisaties. Die zullen zich wellicht in hoog tempo veralgemenen.
Op dat ogenblik bereiken we een ‘kantelpunt’. Vanaf dan wordt klimaatactie een echte bron van inkomsten, dus een business op zich. In onze prille jaren kregen we soms het verwijt dat we geen vzw waren. Als je iets goeds doet voor de planeet of het milieu, mag dat dan niet op een winstgevende manier?
Het tegendeel is onlogisch: zou het normaal zijn ‘de kost te verdienen’ door de planeet af te takelen? Wellicht is het voor iedereen interessanter om een inkomen te genereren uit steun aan de planeet en het milieu. Dit model inspireert steeds meer ondernemingen en hun medewerkers, in de zoektocht naar een doel dat hun activiteiten opnieuw zinvol zou maken.
Antoine Geerinckx, oprichter en managing director van CO2logic
