Veel werkkrachten beschouwen 50 jaar als een onheilspellende mijlpaal in hun carrière. Toch is het vaak mogelijk om de loopbaan dan een nieuwe wending te geven. Hiervan getuigen drie dynamische vijftigers uit Brussel. Ze hebben zeer uiteenlopende parcours achter de rug en deden een beroep op de workshops van de vzw 50s@work om een nieuwe start te nemen.
Pierre Raeymaekers, 54 jaar: “Zichzelf in vraag stellen”
Pierre Raeymaekers, uit Vorst, is 54. Na zijn legerdienst en een aantal precaire arbeidsplaatsen studeerde hij voor bibliothecaris en documentalist. Hij is afkomstig van de provincie Luxemburg. In 1999 vond hij werk in een grote bijstandsorganisatie.
“Ik was er om vakantiegangers bij de voorbereiding van hun reis te helpen op toeristisch en administratief vlak, en voor de visums. Internet en GSM stonden toen nog in hun kinderschoenen.” In april 2014 stortte alles in elkaar: er werd hij ‘om economische redenen’ ontslaan. “Na 15 jaar in dat bedrijf werd ik in 2 minuten aan de deur gezet. Nogal brutaal.”
Daarop volgden twee jaar outplacement, zeker geen verloren tijd: “Het diende om mijn beroepsprofiel te bepalen, uit te maken wat ik aankon, wat ik wilde doen. Ik was de kluts kwijt. Ik wist niet hoe ik moest omgaan met de administratieve rompslomp van de werkloosheid en de opeenvolging van interviews. Ik verrichte met mijn consultant een diepgaande psychologische analyse. Ik stelde mezelf in vraag en sleutelde aan mijn zelfvertrouwen.”
Pierre nam toen ook deel aan de workshops van de vzw 50s@work. “Ik werkte er aan een bedrijfsproject voor toeristische geleiding op maat van groepen van particulieren, onder andere in mijn geboortestreek. Het project heette ’Be My Guide’. Wij waren bijna klaar. Het project is nu ‘on hold’.
In mei 2016 ging namelijk een deur open … bij de voornaamste concurrent van zijn vorige werkgever! “Eerst een interim opdracht van vijf maanden, daarna drie contracten van bepaalde duur. Ik beheer de dossiers van klanten die hun vakantie afzeggen. Mijn contract loopt in oktober ten einde. Mijn werkgever beweert zeer tevreden te zijn, maar kan budgettair niet 100% garanderen dat dit een contract van onbepaalde duur wordt.”
Opnieuw een reden van stress voor Pierre, die echter een alternatief in petto houdt: de activatie van Be My Guide. “Al was het maar in bijberoep, om later eventueel over te schakelen tot zelfstandige in hoofdberoep. Op administratief vlak valt dit helaas moeilijk te rijmen met de werkloosheid. Ik heb nog een tiental jaren te gaan als loontrekkende om een volwaardig pensioen te genieten. Je moet echt op alles letten.”
Hij weet dat zijn leeftijd opnieuw een handicap wordt als hij weer op zoek moet naar een nieuwe baan, al twijfelt niemand aan zijn bekwaamheden. “Ik had al gauw door dat ik op 50-jarige leeftijd meer kost dan wanneer ik 30 was. Spijtig dat de werkgevers niet zeiden dat mijn leeftijd het probleem was. Ik ben verantwoordelijk voor mijn werk, maar niet voor mijn leeftijd. Eén enkele keer werd mij tijdens een interview gezegd dat ik te oud was en dus te duur. Ik heb dit antwoord gewaardeerd want er was luistervaardigheid tijdens dit gesprek.”
Danielle Hoogstoel, 60 jaar: “Werkgevers zijn daartoe niet bereid”
Danielle Hoogstoel
Danielle Hoogstoel, uit Sint-Lambrechts-Woluwe, is 60. Met een masteropleiding vertalen en een bachelor-diploma hotelwezen begon ze haar loopbaan in 1983 en werkte voornamelijk in multinationals. Met de jaren specialiseerde ze zich in human resources en de coördinatie van de opleidingen. Dat duurde tot april 2014.
“Het cosmeticabedrijf waarvoor ik werkte, ontsloeg mij wegens een herstructurering”, vertelt zij. Het kwam heel hard aan, maar dat duurde niet lang. “In twee maanden tijd vond ik een gelijkaardige baan in een onderneming die diensten verleende aan de bouw- en schoonmaaksectoren. Dit contract van bepaalde duur (zes maanden) naar aanleiding van een moederschapsverlof werd één keer vernieuwd.”
Dit duurde tot augustus 2015. Danielle volgde dus het outplacementproces dat haar vorige werkgever financierde. Daarna begon ze aan de workshops van 50s@work, die ze in maart 2016 onderbrak wegens een nieuwe uitzendopdracht – eens te meer in HR en opleidingen – in een firma die zich bezighield met informatietechnologieën en -diensten. Dit liep ten einde in mei 2017. Daarop volgde een andere opdracht, twee maanden lang, in de interne callcenter van een grote bank.
“Tussen beide interim-opdrachten in volgde ik een programma voor activatie en terugkeer naar het arbeidsleven. Sinds september 2017 is het echter één lange ontgoocheling, met nul antwoorden op mijn sollicitaties. Alle deuren gaan dicht.”
Ze beseft dat dit aan haar leeftijd te wijten is: “Ik ben 60. Ik kan natuurlijk niet bewijzen dat ik om die reden wordt gediscrimineerd. Er zijn echter aanwijzingen genoeg. Zo vond ik een aanbieding voor een HR functie die volledig overeenstemde met mijn profiel, in een onderneming waar ik een van de werknemers ken. Ik stuurde mijn CV met de vermelding dat deze persoon van mijn bekwaamheid kon getuigen. Drie dagen later ontving ik het standaardantwoord: “U beantwoordt niet aan het gezochte profiel’. Ik kreeg zelfs niet de kans op een gesprek. En twee maanden later was deze vacature nog steeds niet ingevuld.”
Danielle Hoogstoel voelt zich gedemotiveerd: “Dit is frustrerend. Ik heb echt nog zin om te werken. Ik wordt regelmatig gecontacteerd door wervings- en uitzendbureaus. Maar ik veronderstel dat de werkgevers niet bereid zijn mij aan te werven. Misschien is het een kwestie van loon. Ik voel me trouwens eenzaam en hunker naar sociale en professionele contacten.”
Christian Faure, 54 jaar: “De leeftijd kan ook een vorm van zelfbelemmering zijn”
Christian Faure, uit Jette, is 54. Hij liep school in de letteren aan de Lycée français in Rome. Hij werd opgeleid als fotograaf. Hij kwam zich met zijn toekomstige echtgenote in Brussel vestigen. Omdat zijn diploma hier niet werd erkend, beoefende hij deze activiteit hier deeltijds. De rest van de tijd werkte hij volgens zijn schoolopleiding in een beroemde Brusselse boekhandel. Later werkte hij daar voltijds. Acht jaar later nam zijn carrière een lichte wending en werd hij zes jaar lang handelsafgevaardigde voor een uitgever van stripverhalen. Daarna werd hij 11 jaar lang commercieel directeur in de boekendistributie.
“Dat bedrijf onderging een herstructurering waarvan ik het slachtoffer werd”, vertelt Christian Faure. “Ik volgde dus een outplacementproces. Ik begon na te denken over wat ik echt wenste: verderzetten in de wereld van de uitgeverijen, die al terrein aan het verliezen was? De begeleiding werd afgerond en een jaar later had ik een baan als beheerder van universiteitspersen.”
De reorganisatie van de raad van bestuur zorgde voor een nieuw ontslag, twee jaar later. Op 51-jarige leeftijd was Christian aan een tweede outplacement toe. “Toen ontmoette ik Jean-Luc Louis, van de vzw 50s@work. Ik nam enthousiast deel aan een project met andere mensen uit uiteenlopende sectoren. Ik wilde de sociale contacten niet kwijtspelen. Ik was verre van overtuigd dat dit mij een nieuwe baan zou opleveren, maar dankzij de ondernemingsgeest vond ik opnieuw energie en dynamisme.”
In april 2016 begon Christian dus als handelsafgevaardigde bij een kleine uitgever. “Wij publiceren waardevolle boeken in vier talen over het Belgische erfgoed. Het zijn prachtige visitekaartjes voor instellingen, of zakelijke geschenken. Ik benader de boekhandels, allerlei instellingen op gemeentelijk, gewestelijk en nationaal vlak, naast ondernemingen enz.”
In zijn zoektocht naar werk ervaarde Christian zijn leeftijd nooit als een handicap. “Althans niet direct. Misschien is leeftijd een belemmering die werkzoekenden zichzelf opleggen, als gevolg van opvattingen van de samenleving. Nu is het wel zo dat naarmate de leeftijd toeneemt, de werknemer in een zwakkere positie verzeilt, minder zelfzeker wordt en begint te twijfelen. Ik heb vaak aangevoeld dat mijn ervaring en mijn loopbaan de verwachtingen van de functies waarvoor ik solliciteerde, ver overschreden. Mijn beroepsverwachtingen en mijn prioriteiten zijn ondertussen geëvolueerd. Ik zocht een beter evenwicht met mijn privéleven. En dat heb ik gevonden.”